گزیند سپارد بدو جای خویش

نهد او از آن جایگه پای پیش

سپهدار پیران و مردان خویش

به جنگ اندرون پای بنهاد پیش

ور ایدونک پیران از این رای خویش

نگردد نهد رزم را پای پیش

سپه را بفرمود کز جای خویش

نگر ناورید اندکی پای پیش

سوی تیغ برد آن زمان دست خویش

دمان گیو نیو اندر آمد به پیش

نشست از بر زین و او را به پیش

دوانید و شد تا بر یار خویش

چنان تشنه گشتند کز جای خویش

نجنبید و ننهاد کس پای پیش

چو اندرز پیران نهادند پیش

نرفتند بر خیره گفتار خویش

که آید ز گردان بدین کار پیش

به سیری نیامد کس از جان خویش

بدو گفت گودرز بشتاب پیش

اگر نیست مهر تو بر جان خویش

هر آن کس که خواهد سوی شاه خویش

گذارد نگیرم بر او راه پیش

جهان پر ز گردون بد و گاومیش

ز بهر خورش را همی راند پیش

اگر مغز بودیت با خال خویش

نکردی چنین جنگ را دست پیش

هر آن کس که او گم کند راه خویش

بد آید بداندیش را کار پیش

برفتند با شمع یاران ز پیش

دلش شاد و خرم به ایوان خویش

خورشهای مردم ببردند پیش

به گردون به زیر اندرون گاومیش

گروهی سران چون سر گاومیش

دو دست از پس مردم و پای پیش

نباید که یزدان چو خواندت پیش

روان شرم دارد ز کردار خویش