بزد طبل و طغری شد اندر هوا

شکیبا نبد مرغ فرمانروا

ازین کار چون کام او شد روا

ابا باژ بستد ز ترکان نوا

برآورده‌ای بود سر در هوا

بدربر فراوان سلیح و نوا

سر خویش را بردی اندر هوا

به پیوند این شاه فرمانروا

وگر بر خرد چیره گردد هوا

نخواهد به دیوانگی بر گوا

برآورده‌ای دید سر بر هوا

پر از مردم و ساز جنگ و نوا

خردمند مردم که دارد روا

خرد دور کردن ز بهر هوا

ازو دور گشتن به رغم هوا

خرد را بران رای کردن گوا

همه شهر ویران کنند از هوا

نباید که دارند شاهان روا

به از آزمایش ندیدم گوا

گوای سخنگوی و فرمانروا

یکی آتشی داند اندر هوا

به فرمان یزدان فرمان روا

تو دعوی کنی هم تو باشی گوا

چنین مرد بخرد ندارد روا

همی‌گفت الایا، ردا، خسروا

بزرگا، سترگا، تناور گَوا

که شهری خنک بود و روشن هوا

از آنجا گذشتن نبودی روا

برین داستان نیز دارم گوا

اگر بشنود شاه فرمانروا

کنون چون جهان گرم و روشن هوا

بگیرد همی رزم لشکر نوا

به دیدار شاه آمدستش هوا

وز آن پس اگر میرد او را روا

نباشد کس از خوردنی بی‌نوا

ستم نیز بر کس ندارد روا

یکی باد ناخوش ز روی هوا

بر او برگذشتی نبودی روا

یکی کاخ بودش سر اندر هوا

برآوردهٔ شاه فرمان روا