به مشک آب برزد روان خامه را

که مشکین کند نامور نامه را

به سویت فرستادم این نامه را

کنون راز آن شاه خودکامه را

چو دیدم زحد کهنه شهنامه را

مطرا زنو کردم این جامه را

زبان سوده شد زین سخن خامه را

ورق شد سیه زین رقم نامه را

ارسطو چو خواند از وی آن نامه را

بدین نکته بر نامه زد خامه را

زنیم آتش از آه هنگامه را

بسوزیم هم خامه هم نامه را

چو آراید این قصه هنگامه را

شمارند افسانه شهنامه را

بیا سیدا ختم کن نامه را

بکن از دعا گرم هنگامه را

به سر تاج شاهی نهم نامه را

لوای الهی کنم خامه را

گرو کن به دیر مغان جامه را

ز می سرخ کن سبز عمامه را

بگفتش چرا خوردی آن نامه را؟

گرفتی به خود سخت هنگامه را؟

ستمگر چو بر خواند آن نامه را

نو آییین کین کرد هنگامه را

زکین تا کند گرم هنگامه را

به بن سعد دون داد آن نامه را

بکشت اندر آن حمله قدامه را

دلیر تن اوبار خود کامه را

شهنشه گرفت آن گزین نامه را

همی بوسه زد جای آن خامه را

به سر بست شاه آن کهن جامه را

به بالای آن هیئت، عمامه را

چو پور عمر خواند آن نامه را

بدانست آن سخت هنگامه را

پی دفع این قوم خودکامه را

به هر جا که برخوانی این نامه را

ز دانش بیاراست هنگامه را

نوی داد آن پهلوی نامه را