امیر سپه دید چون رزم اوی

بترسید از آن شیر پرخاش جوی

فراری گوی بود درآن سپاه

که شمشیر زن بود وناورد خواه

بدش نام قدام پور اسد

که نفرین رسادش به روح و جسد

ورا خواند نزدیک و بااو بگفت

که بیغاره با ما شد امروز جفت

تو دیدی که از نیروی چند مرد

سرنیمی از ما در آمد به گرد

کنون بنگر این هاشمی زاد را

دلیر و جوانمرد و آزاد را

که بر لشگری تیغ یازد همی

تو گویی که بازیچه سازد همی

چه مانی؟برانگیز توسن زجای

نگون سازش از کوهه ی باد پای

وگرنه دگر نزد گردان مناز

بدین گردن زفت و دست دراز

چو قدام بشنید این سرزنش

ز سالار بد کیش و شیطان منش

بیامد به یکسوی میدان ستاد

چو بی نیزه دیدش مر آن بد نژاد

دگر باره درتاخت سوی جوان

بدو راست کرد آبداده سنان

بگشت از بر زین یلی دیومند

که زان نیزه بر وی نیاید گزند

چو زخم بد اختر زخود دور کرد

به جولان در آورد هامون نورد

چنان بر دهان زد پرند آورش

که سوی هوا جست نیم سرش

سرآمد چو روز بد اختر سوار

نشست از برد زین او نامدار

غلامی به همره بدش نامجوی

سپرد آن چمان چرمه ی خود بروی

چمید از بر باره ی گرمتاز

ربود از زمین آن سنان دراز

بیفشرد مردانه برباره ران

رکاب سبک پوی او شد گران

چو کوهی زآهن در آمد زجای

دم تیغ او شد سرو ترک سای

بجوشید از خشم خون درتنش

زغیرت برآمد رگ گردنش

رخان پر زچین ابروان پرگره

بپوشید بر تیزه پیکر زره

برآمد به یکران و برزد رکاب

روان شد سوی مرگ خود با شتاب

رسید و سنان کرد بر وی دراز

بزد نیزه بر نیزه اش سرفراز

چو دید آن تبه گوهر نابکار

زدوده سنان را و جنگی سوار

تو پنداشتی کز برش زهره ریخت

نیاورد تاب درنگ و گریخت

زپی تاخت مرد افکن او را سمند

که بربایدش با سنان بلند

چمان چرمه اش بود ناخورده آب

به پویه نیارست کردن شتاب

بدانست عبدالله نامدار

که از نیزه اش گشته ترسان سوار

زکف جانگزا نیزه یکسو فکند

به نرمی همی راند تازی سمند

بیازید بر میمنه تیغ نیز

برانگیخت در کوفیان رستخیز

پلیدی که او زشت فرجام داشت

که خود حمیر حمیری نام داشت

بسی نامور بود در تازیان

ز پیگار او دیو دیدی زیان

درآن حمله کردن دچار آمدش

برابر پی کارزار آمدش

دلاور به خودش چنان تیغ راند

کز آن زخم جانش زپیکر رهاند

چو دید آن چنین پور آن بد سیر

که بد کاملش نام زشت از پدر

به کین پدر تاخت بر وی سمند

برآهیخت از خشم برآن پرند

جهانجو به یک زخم خارا گزار

بپرداخت گیتی ازآن نابکار

چو کشت آن بد اندیش را یکتنه

به قلب اندر آن تاخت از میمنه

فزون ریخت زان دیو ساران به دشت

چو طومارشان برهم اندر نوشت

حصین آن بد اندیش خیرالانام

برادر یکی داشت صالح به نام

بیفتاد وی را در آن رزمگاه

به فرزانه فرزند مسلم نگاه

بزد اسب تا گیردش راه تنگ

سپهدار زاده ندادش درنگ

بزد نیزه اش بر میانش چنان

کز آنسوی او گشت پیدا سنان

تنش را بدان نیزه از تن ربود

بینداختش سوی چرخ کبود

به گاه فرود آمدن زد دو نیم

مر او را میان مرد بی ترس وبیم

سپه زهر ه درباختند از سوار

نشد جنگ را هیچ کس پایدار

سبک تاخت از قلب زی میسره

رمیدند از پیش او یکسره

تو گفتی به تن زان یل سخت کوش

همی کردستخوان دونان خروش

ستوده سوار آزموده سمند

برو بازو و تیغ و زن زورمند

چه گویی بماند کسی بر به جای

چو گردد چنین مرد زوی آزمای

بکشت اندر آن حمله قدامه را

دلیر تن اوبار خود کامه را

پلیدی بد آن بدرگ تیره تن

که مرز حبش بود او را وطن

وزان پس که بسیار کشت از سپاه

همی خواست برگردد از رزمگاه

پیاده رده سوی او تاختند

بدو تیغ و زوبین بیانداختند

دمشقی یکی مرد ناپاکدین

بزد تیغ و پی کرد اسبش زکین

چو پور سپهبد پیاده بماند

دژم گشت وبرناکسان تیغ راند

بشد خسته از جنگ جستن جوان

شد از زخم کاری تنش ناتوان

فرا برد دست آن دلیر گزین

که خون بسترد از درخشان جبین

پلیدی زتیر آتشی برفرخت

به هم دست و پیشانی وی بدوخت

بدو دیگران حمله کردند سخت

ز پای اوفتاد آن تناور درخت

یکی تیغ زد بر تن روشنش

یکی چاک زد از سنان جوشنش

ز آسیب پیکان و شمشیر تیز

شد اندام گلفام او ریز ریز

به مینو شد آن جای مردی چمان

که گرید بر او دیده ی آسمان

چو فرزند خواهرش را کشته شاه

بدید اندر آن دشت آوردگاه

برون تاخت با هاشمی زاده گان

به بالین آن پو آزاده گان

بفرمود کان کشته برداشتند

به پیش سراپرده بگذاشتند

به گرد اندرش زار وگریان شدند

همه ز آتش سوک بریان شدند

به گوش آمد از پرده گیهای شاه

خروشی که بر شد زماهی به ماه

بدان پور جان پدر سوگوار

شد اندر بر حیدر تاجدار

درود از خداوند بر وی رساد

به بدخواه او چرخ نفرین کناد

جهانا پس از این جوانان ممان

بدینسان مگرد ای بلند آسمان

ببراد دستی که بگشاد تیغ

بدین هاشمی زاده گان ایدریغ