گوهر صدق بی تفاوت سفت

فلیقل خیرا او لیصمت گفت

حق چو فلیضحکوا قلیلا گفت

او ز بس خنده همچو غنچه شکفت

لیک حالت بود مکذب گفت

آشکارت بود خلاف نهفت

روزی آن نوجوان به عارف گفت

کای شناسای رازهای نهفت

سر بدو برده آشکار و نهفت

گفت ای شیخ در چه کاری گفت

گرچه از روی عقل برهان گفت

بود صد شک درون جانش نهفت

گفت هست آنکه گوهر صدفت

اختر برج عزت و شرفت

چون درآمد به خانه ریا گفت

کز چه رو خاطرت چنین آشفت

بعد شش سال معتمر یا هفت

به سر روضه نبی می رفت

وز پی ناله نکته ایش نهفت

شد شنیده که بیدلی می گفت

نکته های گرانبها می سفت

هر یکی را جداجدا می گفت

تو چه خواهی جواب ایشان گفت

وین غبار از ضمیر ایشان رفت

چون هویدا شود سرای نهفت

چه جواب خدای خواهی گفت

یکی از ملک گوهری می سفت

یکی از دین حکایتی می گفت

خواجه وقت وداع با او گفت

کای دلت گنج رازهای نهفت

انوری هم چو مدح سنجر گفت

وین گرانمایه در به وصفش سفت

عارف از گفت و گوی او آشفت

می شنیدم که زیر لب می گفت

تا بود در زمانه گفت و شنفت

تا بود قول آشکار و نهفت

عالمی بر فراز منبر گفت

که چو پیدا شود سرای نهفت

آنکه نظم غزل تواند گفت

مثنوی را چو در تواند سفت