مددم ده به همّت ای مکرم

تا من دل شکستهٔ مجرم ،

گفت ای بی حیا و بی آزرم

اینچنین خندی و نداری شرم

چه گریزم ز پیشت ای مُکرم

نه تو بیدادگر نه من مُجرم

بازگو مر مرا که تا چه خورم

منش گویم که مرگ و در گذرم

بیشه بر گور کرد همچو حرم

تله بر مرغ کرده همچو ارم

آن ز لکنت نبود بود از شرم

زانکه دانست جانش را آزرم

برکشیدند تیغ بی‌آزرم

نز خدا ترس و نه ز مردم شرم

وقت نامد که از رهِ آزرم

دارد از مهل دوست جهل تو شرم

من خود از کودک ارچه بی‌خبرم

به مهار و رسن همی نگرم

طوبی مایه‌بخش باغ ارم

کعبهٔ پادشاه خاک حرم

چون خرد در لبت به جان نگرم

چون قلم بر خطت به جان گذرم

تا ظفر یافت دیو بر بصرم

دیده را دور کردم از نظرم

ویحک از خالقت نیاید شرم

که به یکسو فگنده‌ای آزرم

مرد بقّال را بداد درم

گفت شکر مرا بده به کرم

میزبان بی‌حفاظ و بی‌آزرم

خوردنی جمله سرد و آبش گرم

مر ترا روز فضل و جود و کرم

به درم بنده گشت قلب درم

گفت کای میر باز ده خبرم

من به شخصی چگونه غم نخورم

یافتست از تو و پدر پسرم

دنیی و عقبی این غم از چه خورم

آنکه آتش برآرد از جگرم

من به آتش چرا فرو نبرم

نفخ صورست از تو جود و کرم

دست بذل تو کور و مرده درم