چون ز بد گوی من سخن شنوی

بر تو تهمت نهم ز روی خرد

گویم ار تو نبودیی خرسند

او مرا پیش تو نگفتی بد

عاشقان را غذا بلا باشد

عاشقی بی بلا کجا باشد

لقمه از سفرهٔ بلا خوردند

می‌زمیخانهٔ رضا خوردند

هرکه را در جهان بلا دادند

[...]

وقت ضر و عنا دل صابر

گاه نفع و غنا زبان شاکر

صبرو شکری همی نمای به نقد

تا خطابت کنند «نعم العبد»

از زره بود پشتِ حیدر فرد

کرد خصمش سؤال گفتا مرد

تا بُوَد روی به زره باشد

چون دهد پشت کشته به باشد

آب باشد نه مرد چون پولاد

[...]

وتر و قدوس و واحد است و صمد

وصف‌ او لم یلد ولم یولد

ای صفات مقدس تو صمد

وی منزه زشبه و جفت و ولد

قدم از فکر ساختم با ‌خود

بوکه بینم مگر به چشم خرد

تو اگر نیک نیکی اربدبد

بدونیک تو باتو باشد خود

حاصل جمله دولت سرمد

مایهٔ عمرشان بقای ابد

از برون و درون مردم بد

صورت آدم است و سیرت دد

بود او محرم حصور ابد

در نیاید به تنگنای لحد

آن یکی رجل گفته آن یک ید

بیهده گفته‌ها ببرده ز حد

آن سرای بقا تراست مُعد

یوم بگذار و جان کن از پی غَد

زشت و نیکو به نزد اهل خرد

سخت نیک است از او نیاید بد

چون تو گه نیک باشی و گه بد

ترست از خود بود امید به خود

نزد آنکس که دید جوهر خود

چه قبول و چه رد چه نیک و چه بد

تنقیت کردن نفوس از بد

تقویت دادن روان به خرد

بود پیری به بصره در زاهد

که نبود آن زمان چنو عابد

گفت للّه درّک ای زاهد

بارک الله عمرک ای عابد

چکنی جنّت و نعیم ابد

کرده عقبی ز بهر دنیا رد