تا برانداخت ظلم را خانه

نیست در ملک غزنه ویرانه

مرد بیگانه گردد از خانه

خانه‌ات پر شود ز بیگانه

در کن و در مکن مه خانه

در بیار و بده چو بیگانه

مونس من درین چنین خانه

خاطر تیز و عقل فرزانه

اشترانش ز مرز بیگانه

می‌کشیدند نو به نو دانه

همه یکدل چو نار صد دانه

گرچه صد دانه از یکی خانه

رنگ هر گنبدی جداگانه

خوش‌تر از رنگ صد صنم‌خانه

چون به نیروی رای فرزانه

مجلس آراستی به هر خانه

شمعهائی به دست شاهانه

خالی از دود و گاز و پروانه

در فلان کوی چندمین خانه

هست کاخی بلند و شاهانه

گفت مردی غریبم از خانه

دور مانده به جای بیگانه

هر چه در باغ بود و در خانه

پیش او ریختم به شکرانه

هر دو با یکدیگر به یک خانه

گرم صحبت چو شمع و پروانه

هر یک افسانه‌ای جداگانه

خانهٔ گنج شد نه افسانه

صورتت در جهات شش گانه

آشکارا یکی نهان خانه

صورتت در جهات شش گانه

آشکارا یکی نهان خانه

روشنی از خور است نه از خانه

در تنت جان بود ز جانانه

آنچنانکه چراغ در خانه

ظلمتش را خورد چو یکدانه

سفر از خویش کن نه از خانه

تا شود جان قرین جانانه

پیش خرمن مگو زیک دانه

جان فدا کن برای جانانه