تا بدانجا که ما و تو داند

چون همه سوخت او و او ماند

او ز تو حسبتِ تو می‌داند

چون تویی را به خود همی خواند

ملکها راند هرکه سوی تو راند

باز درماند هرکه زین درماند

دست گوهرشناس به داند

چون کف پای بر صدف راند

هرچه استاد برنبشت و براند

طفل در مکتب آن تواند خواند

چون ریاضت نیافت وحشی ماند

هرکه دیدش ز پیش خویش براند

پسِ زانوی حیرتش بنشاند

لایمسّه چو بر دو دستش خواند

هرچه حق بر دل محمّد خواند

برد و در باغ جان او بنشاند

حور صدر قیامتش خواند

رافضی قیمتش کجا داند

آنکه جان را ز صخر بستاند

کی ز بیم عدو فرو ماند

نیل تا نامهٔ عمر بر خواند

آب چون رنگ از دو دیده براند

ملک معنی گرفت و نیک براند

آیتِ عزل خویشتن برخواند

هرکه بهر هوا خرد را راند

از دو خر تا ابد پیاده بماند

در ازل چون حدیث با خود راند

تا ابد همچو کرم پیله بماند

چون ترا علم دل بمیراند

که ترا خود به آدمی خواند

باز اگر علم مر ترا خواند

بر بُراق بقات بنشاند

قدرِ دین تو دیو به داند

که دهد عشوه دینت بستاند

گر مراد تو اوست خود داند

پس گر او نیست اینت نستاند

جان و دینت به قهر بستاند

گر ترا دل به خویشتن خواند

تشنگی آبِ شور ننشاند

مخور آنِ کت ازو شکم راند