خور ز تیر تو با خطر تازد

زان ز مه گه گهی سپر سازد

خردی را که پیش حق یازد

آن خرد پیش شرع دربازد

زان به بیهوده می‌نپردازد

که همی شغل آخرت سازد

روز و شب ساز آن جهان سازد

زان به دیگر عمل نپردازد

باز تا ضیعتی براندازد

ریش بالان کند به دِه تازد

باش تا چنگ مرگ دریا زد

نای حلقت ز نان بپردازد

سینه را هرکه حصن خود سازد

ملک هفت آسمان بدو نازد

چنگ و دندان چو مرگ دریازد

موش را گربه هیچ ننوازد

مایهٔ حمد و سعد ، احمد سعد

که همه سوی محمدت یازد

هم ایادی ازو همی بالد

هم معالی باو همی نازد

سعی گردون بخیر انجامد

[...]

باغ صد گونه رنگ بر سازد

بلبل مست چنگ بنوازد

چشم با چشمه‌ گر نمی‌سازد

با خیالش خیال می‌بازد

از عجم سوی تازیان تازد

پرورش‌گاه در عرب سازد

هر تنی کو خلاف او سازد

شمع‌وارش زمانه بگدازد

شیر گیرانه سوی من تازد

چون پلنگی به زیرم اندازد

ماند حیران در آنکه چون سازد

نرد با خام دست چون بازد

هرکه را چون چراغ بنوازد

باز چون شمع سر بیندازد

هرکه آبی خورَد که بنوازد

در وی آب دهن نیندازد

گشت عاجز که چاره چون سازد

نرد با صد حریف چون بازد‌؟!

کرد صد ره که چاره‌ای سازد

خویشتن ز‌آن درخت اندازد

گفت هرکه آن‌چنان سرافرازد

روزگار‌ش چنین سر اندازد