ای کریمی که دام منت را

کرم و بخشش تو دانه ماست

بهمه وقت چون فرو مانیم

کف زربار تو خزانه ماست

گر بخدمت همیرود تقصیر

[...]

بخدای قدیم و قادر و حی

که جز او حی جاودانی نیست

که مرا بی لقای مخدومان

هیچ حظی زرندگانی نیست

بخدائی که هر که بنده اوست

در دو عالم حقیقت آزادست

کاصفهان بی حضور مخدومان

اصفهان نیست وحشت آبادست

با چنین کوتهی و مختصری

از تو این کبر و عجب بوالعجبیست

وجبی نیستی و پنداری

کز سرت تا بآسمان وجبیست

بر چو من بنده گر قیامی کرد

آنکه مطلق جهان مستوفاست

من بدین مکرمت بزرگ شدم

وز بلندی قدر او بنکاست

نکته دیگرست اینجا خرد

[...]

بخدائی که رازهای ضمیر

پیش علمش برهنه و فاشست

لطف او را درین نشیمن خاک

آب زراد و باد فراشست

کانچه گفتند حاسدان بغرض

[...]

بخدائی که علم واسع او

پاک از هر چه شبهتی و شکیست

که مرا بی حضور خدمت تو

زندگانی و مرگ هر دو یکیست

ای کریمی که در جهان کرم

کس چو تو صدر بنده پرور نیست

مثل طبع تو هیچ دریا نی

همچو رای تو هیچ اختر نیست

بکرم یک دو لفظ من بشنو

[...]

ای کریمی که در جهان کرم

بخشش بی ریات عادت و خوست

میزبانی است تازه روی گفت

که همه پشت گرمی من ازوست

پشتم از خدمتت دوتاست چرا

[...]

ای کریمی که پشت چرخ فلک

پیش تو سال و مه بخم باشد

اوحد الدین جهان فضل و کرم

کت دل و دست کان و یم باشد

بخت سرویست پیش درگه تو

[...]

هر که را شد فراخ سفره زیر

دانکه بر چشم او پدید آید

اصل دیوار چون خراب شود

خلل از سقف خانه بنماید

دوش عقلم که نیست گفت ای آن

کت خرد عمر بی وفا گوید

تو که در وجود تاشه فضل

از کرم مدح تو گدا گوید

دولتست ار نه ریشخند که او

[...]

پاره‌می بخواستم ز نجیب

زان می ناب کز زبیب برند

روز دیگر غلامَکش آورد

پاره‌می که از نجیب برند

شیشه خرد بود و آبی زرد

[...]

ای بزرگی که پایه قدرت

اولش غایت کمال بود

آفتاب سعادتت آن نیست

کش پس استوار زوال بود

زین تحیت پس از دعا و ثنا

[...]

بخدائی که چنبر گردون

حلقه میم ملک او آمد

برسولی که مصحف و تنزیل

بدل پاک او فرو آمد

که اگر بی شما مرا در چشم

[...]

چند گوئی مرا که مذمومست

هر که او ذم زاد بوم کند

آنکه از اصفهان بود محروم

چون تواند که ذم روم کند؟

نه بکوشش درست روزی خلق

یا بجد و بجهد دادستند

از تکاپوی رزق نفزاید

ورچه هر کس دران فتادستند

مانده بی برگ و بار سرو و چنار

[...]

ای لقای تو عید اهل کرم

عید اضحی ترا همایون باد

گوش این چرخ از مناقب تو

چون صدف پرز در مکنون باد

رایت قدر تو چو همت تو

[...]

شعر مخدوم من جمال الدین

که چو گل بردم سحر گه بود

آنکه از ضبط یک دقیقه آن

عقل و ادراک نیک گمره بود

لفظ و معنیش چونگل دوروی

[...]

هجو میگوئی ای مجیرک هان

تا ترا زین هجا بجان چه رسد

در صفاهان زبان نهادی باش

تا سرت را ازین زبان چه رسد

چند گوئی که در دقایق طبع

[...]