ای اسیران غم عشق تو آزاد از جهان

والهان حسن رویت بیخبر از جسم و جان

سالکان راه تو فارغ ز ملک کاینات

عاشقان روی تو در کوی عشقت جان فشان

جان فشانان رهت مستان جام نیستی

[...]

آن‌چنان گرم شد از تاب هوا، آب روان

که پر از آبله، مانند صدف شد سرطان

همچو دود دل عشّاق، شرربار شود

ابر امروز اگر آب برد از عمّان

گل رخسار بتان را عرق‌آلود ببین

[...]

شد چنان گرم جهان ز آمدن تابستان

که رسد عاشق از گرمی معشوق به جان

راست چون دانه که برتابه گرم اندازی

برجهد هر دم از روی زمین کوه گران

گر کسی نسبت خورشید به معشوق کند

[...]

شد چنان گرم جهان ز آمدن تابستان

که رسد عاشق از گرمی معشوق به جان

ای فلک قدر که از افسر خاک در شاه

سر اقبال رسیده است ترا بر کیوان

تویی آن آصف دستور که نال قلمت

دفتر جور و ستم را شده خط بطلان

آب یاقوت سراپا عرق خجلت شد

[...]

برده فکرم گرو از تازه خیالان جهان

بلبلم ساخته در گلشن فیاض دکان

همچو بو کی شود از پیرهن غنچه عیان

معنی بکر که در پرده غیب است نهان

چشم بیمار تو برد از دل من تاب و توان

خانه هوش مرا کرد نگاهت ویران

داد بر باد ستمهای تو دین و دل و جان

گرچه نگذاشت اثر عشق تو از نام و نشان

خوبی و عشق بود خاص تو در کون و مکان

گاه در شیوه یوسف شوی ای دوست عیان

گاه در کسوت یعقوب به رویش نگران

میکنی جلوه نخست از رخ خوبان جهان

کرد تا لطمه باد اجل ای نخل جوان

باغ عمر تو خزان

در شگفتم که چرا در تن ذرات جهان

شق نشد جامه جان

دوش در میکده با آن صنم قافیه‌دان

خواندم این مطلع شه را و زدم رطل گران

«برقع از روی برافکن که همه خلق جهان

به یکی روز ببینند دو خورشید عیان»

رخ رخشان بنما، دیدهٔ جان را بفروز

[...]

لاف قوت مزن ای پشهٔ لاغر که شکست

زیر این بار گران پشت همه پیل تنان

از خرابات نشینان چه نشان می‌طلبی

بی نشان ناشده زایشان نتوان یافت نشان

ای رخت خالق خورشید و لبت رازق جان

عارضت آتش سوزنده تنت آب روان

تن تو تالی جانست و لبت والی دل

من بدان تالی دل داده بدین والی جان

تیر مژگان ترا دیدهٔ خلقی ترکش

[...]

بارهاگفته‌ام ای ری به تو این راز نهان

ای ری و راز ز نستوده نباید پژمان

که ملک روح و تویی دل نزید دل بی‌روح

که‌ کیا جان و تویی تن نزید تن بی‌جان

فرودینست شنهشاه و تو بستان لیکن

[...]

پدری و پسری سایه و نور یزدان

پدری و پسری رحمت و فیض رحمان

چه پدر آنکه ببالد ز جلوسش اورنگ

چه پسر آنکه بنازد ز وجودش ایوان

چه پدر بخت جوان رامش با پیر خرد

[...]

آن پسر بچه حور است مگر یا غلمان

کز جنان مست برون تاخته یکسر به جهان

مست گشته زمی کوثر و جنگیده بحور

وزجنان سوی جهان رانده نهان از غلمان

از می کوثر و مستی عجب اندر عجب است

[...]

و از مونی بود این تا که نمائی بعیان

که بکاری نبرد دست کس از من آسان

چونکه در رزم صف‌آرائی و آئی بمیان

نیست حاجت که دهی از پی غارت فرمان

زنده برجا بنماند یکت اندر میدان

[...]

الغرض می زد و می کشت از آن بی دینان

تا گرفتند لعینان، چو نگینش به میان

زخم بسیار زدندش به تن از تیغ و سنان

جوی خون، از بدن اطهر او گشت روان

آنکه بنمود زن و مرد شما را به جهان

قتل و غارت همگی را به طریق عدوان

برد بی‌طاقتی وی ز کفش صبر و عنان

به میان اسراء کرد رخ از شرم نهان