چونک خصم خویش را در آب دید

مر ورا بگذاشت و اندر چه جهید

گر تو پیلی خصم تو از تو رمید

نک جزا طیرا ابابیلت رسید

عکس خود را او عدو خویش دید

لاجرم بر خویش شمشیری کشید

عالمی را لقمه کرد و در کشید

معده‌اش نعره زنان هل من مزید

هر که ترسید از حق او تقوی گزید

ترسد از وی جن و انس و هر که دید

چونک تا اقصای هندستان رسید

در بیابان طوطیی چندی بدید

از همه دلها که آن نکته شنید

آن سخن را کرد محو و ناپدید

چون بدین رنگ و بدین حالش بدید

خواجه بر جست و گریبان را درید

چون چراغی نور شمعی را کشید

هر که دید آن را یقین آن شمع دید

سر نهاد و خواب بردش خواب دید

کامدش از حق ندا جانش شنید

گفت این نبود دگر باره دوید

مانده گشت و غیر آن پیر او ندید

پیر لرزان گشت چون این را شنید

دست می‌خایید و بر خود می‌طپید

چونک قصهٔ حال پیر اینجا رسید

پیر و حالش روی در پرده کشید

باز دست شاه را کرده نوید

از همه مردار ببریده امید

شد از آن باران یکی برقی پدید

زد شراری در دل مرد وحید

گر نشان خواهید از من زین وعید

کرهٔ ناقه به سوی کُه دوید

کس نتانست اندر آن کره رسید

رفت در کهسارها شد ناپدید

ناله از اجزای ایشان می‌شنید

نوحه پیدا نوحه‌گویان ناپدید

گرچه شد معنی درین صورت پدید

صورت از معنی غریبست و بعید

خود بزرگی عرش باشد بس مدید

لیک صورت کیست چون معنی رسید