تا سلیمان لسین معنوی

در نیاید بر نخیزد این دوی

یک گزی ره که بدان سو می‌روی

همچو گز قطب مساحت می‌شوی

چون فدای بی‌وفایان می‌شوی

از گمان بد بدان سو می‌روی

که نمی‌باید مرا این نیکوی

من برنجم زین، چه رنجم می‌شوی

بندهٔ یک مرد روشن‌دل شوی

به که بر فرق سر شاهان روی

یک حکایت بشنو از تاریخ‌گوی

تا بری زین راز سرپوشیده بوی

صد هزاران همچنین در جادوی

بوده منشی و نبوده چون روی

گر نظر در شیشه داری گم شوی

زانک از شیشه‌ست اعداد دوی

همچو آن وقتی که خواب اندر روی

تو ز پیش خود به پیش خود شوی

بر سر دیوار عالی گر روی

گر دو گز عرضش بود کژ می‌شوی

تو نه آیی در سر و خوش می‌روی

من همی‌آیم بسر در چون غوی

منقطع از خلق، نه از بد خوی

منفرد از مرد و زن، نه از دوی

تو دلا منظور حق آنگه شوی

که چو جزوی سوی کل خود روی

چون رباید غارتی از جفت شوی

جفت می‌آید پس او شوی‌جوی

ای که نصح ناصحان را نشنوی

فال بد با تست هر جا می‌روی

بوک روزی نبودت چون می‌روی

خوف حرمان هست تو چونی قوی

این زمان قایم مقام حق توی

یاس باشد گر مرا مانع شوی

ما خروسان چون مؤذن راست‌گوی

هم رقیب آفتاب و وقت‌جوی

گفت جفت امشب غریبی می‌روی

از تبار و خویش غایب می‌شوی

یا که کفش تنگ پوشی ای غوی

در بیابان فراخی می‌روی