در مریدان در فکند از شوق سوز

بود در خلوت چهل پنجاه روز

قرعه بر هر که فتادی روز روز

سوی آن شیر او دویدی همچو یوز

ترک این شرب ار بگویی یک دو روز

در کنی اندر شراب خلد پوز

سیر گشتی سیر، گوید نه هنوز

اینت آتش اینت تابش اینت سوز

هفت دریا را در آشامد، هنوز

کم نگردد سوزش آن خلق‌سوز

مرد قانع از سر اخلاص و سوز

زین نسق می‌گفت با زن تا بروز

یک جهان در شب بمانده میخ‌دوز

منتظر موقوف خورشیدست و روز

بهر کیکی تو گلیمی را مسوز

وز صداع هر مگس مگذار روز

گر همی‌خواهی که بفروزی چو روز

هستی همچون شب خود را بسوز

عکس راز مرد حق دانید روز

عکس ستاریش شام چشم‌دوز

ذکر حق کن بانگ غولان را بسوز

چشم نرگس را ازین کرکس بدوز

آتشی از عشق در جانْ بَر فُروز

سَر بِسَر فکر و عبارت را بسوز

من بدی کردم پشیمانم هنوز

انتظارم تا دیَم گردد تموز

پنج‌ساله رنج دیدم پنج روز

جان مسکینم درین گرما و سوز

بر درش ماندند ایشان پنج روز

شب بسرما روز خود خورشیدسوز

روی پنهان می‌کند زیشان بروز

تا سوی باغش بنگشایند پوز

تا بنه مه می‌شمرد او روز روز

تا نپرد تیر حکم خصم‌دوز

این نخواهد شد بروزی و دو روز

مهلتم ده تا چهل روز تموز

هست عشقش آتشی اشکال‌سوز

هر خیالی را بروبد نور روز

نه نگویم زانک خامی تو هنوز

در بهاری تو ندیدستی تموز