چون شکاری می‌نمایدشان ز دور

جمله حمله می‌فزایند آن طیور

غن لی یا منیتی لحن النشور

ابرکی یا ناقتی تم السرور

میر دیدی خویش را ای کم ز مور

زان ندیدی آن موکل را تو کور

کز شعاع آفتاب پر ز نور

غیر گرمی می‌نیابد چشم کور

تا چنان نومید شد جانشان ز نور

که روان کافران ز اهل قبور

تا نیامیزد بدین دو بانگ دور

قطره‌ای از بحر خوش با بحر شور

کودکان را می‌بری مکتب به زور

زانک هستند از فواید چشم‌کور

تا نیاید هر دو خصم اندر حضور

حق نیاید پیش حاکم در ظهور

سایه‌هایی که بود جویای نور

نیست گردد چون کند نورش ظهور

این شمال و این صبا و این دبور

کی بود از لطف و از انعام دور

نفس شهوانی ز حق کرست و کور

من به دل کوریت می‌دیدم ز دور

چون نزد بر وی نثار رش نور

او همه جسمست بی‌دل چون قشور

امتحان چشم خود کردم به نور

ای که چشم بد ز چشمان تو دور

پس ز گرمی فهم کردی چشم کور

که بر آمد آفتابی بی‌فتور

تا تو از بالا فرو آیی به زور

آب جویش برده باشد تا به دور

از سلیمان آن نفس چون نفخ صور

مردگان را وا رهانید از قبور

آنچنان که اندر زمستان مرد عور

او همی لرزید و می‌گفت ای ثبور

قوم تو در کوه می‌گیرند گور

در میان کوی می‌گیری تو کور

ترک این تزویر گو شیخ نفور

آب شوری جمع کرده چند کور

کین مریدان من و من آب شور

می‌خورند از من همی گردند کور