یک جماعت از بزرگان یهود

بر سر آتش نشسته همچودود

داش گرمی بر سر آن کوی بود

چیده دودی آتش بسیار زود

بود شیخ قوم حمران یهود

او بسی از علم حکمت خوانده بود

پس مسلمان گشت حمران یهود

متّفق گشتند با او هر که بود

عشق گفته با محمّد در شهود

در نهان و آشکارا هرچه بود

جمله گفتند اندر این گنبد چه بود

با که بوده خود ترا گفت وشنود

پیش کوران گرچه کودک می‌نمود

او بمعنی ملک دین را میربود

آن جواهر را بگویم کز که بود

وز که آمدآن جواهر در وجود

رفت ایاز و در خزینه گشت زود

یافت جوهر راکه سلطان می‌نمود

گفت ایاز خاص کی سلطان جود

من بگویم خود بهایش هرچه بود

بشکنم او را بدست خویش زود

تا عیان گردد که پنهانی چه بود

دان منافق همچو نار و همچو دود

روگریز از صحبت او خود تو زود

خود حیا اهل معانی را بود

علم و عقلت از حیا ظاهر شود

علم معنی کفر ودین از من ربود

گفت رو این دم بکن حق را سجود

علم معنی در طریقت راست بود

در نهان سرّ حقیقت را نمود

علم معنی را ندانستی چه بود

خویش را بر باد دادی همچو دود

هست اسرارم بمعنی بود بود

در همه جا مظهر انسان نمود

مصطفی ره را بفرزندان نمود

راه ایشان گیر و حق را کن سجود

زآنکه منصور از محبّان تو بود

بود او را پیش درگاهت سجود

اندر این معنی گناه من نبود

از چنین کشتن نیامد هیچ سود