همچو آب و نان که جنس ما نبود

گشت جنس ما و اندر ما فزود

چون فضولی گشت و دست و پا نمود

در عنا افتاد و در کور و کبود

پس نهانی‌ها به ضد پیدا شود

چونک حق را نیست ضد پنهان بود

نور حق را نیست ضد‌ی در وجود

تا به ضد او را توان پیدا نمود

حال آن کو قول دشمن را شنود

بین جزای آنک شد یار حسود

با سلیمان یک بیک وا می‌نمود

از برای عرضه خود را می‌ستود

شیر را در قعر پیدا شد که بود

نقش او آنکش دگر کس می‌نمود

پیش چشمت داشتی شیشهٔ کبود

زان سبب عالم کبودت می‌نمود

مؤمن ار ینظر بنور الله نبود

غیب مؤمن را برهنه چون نمود

چون محمد پاک شد زین نار و دود

هر کجا رو کرد وجه الله بود

از فسونِ او عدمها زودْ زود

خوش معلق می‌زند سوی وجود

تو مگو کین مایه بیرون خون بود

چون رود در ناف مشکی چون شود

هر غلام و هر کنیزک را ز جود

گفت بهر تو چه آرم گوی زود

جهل آید پیش او دانش شود

جهل شد علمی که در منکر رود

من پشیمان گشتم‌، این گفتن چه بود

لیک چون گفتم پشیمانی چه سود

آتش ابراهیم را نه قلعه بود‌؟

تا برآورد از دل نمرود دود‌؟

آن اثر هم روزها باقی بوَد

مایهٔ کبر و خِداع جان شود

آدمی را او بخویش اسما نمود

دیگران را ز آدم اسما می‌گشود

چون تو شیرین از شکر باشی بود

کان شکر گاهی ز تو غایب شود

بر دل عاقل هزاران غم بود

گر ز باغ دل خلالی کم شود