مهر با هر ذره پرتو افکن است

کوری هر کو نبیند روشن است

بی سبب با دوستداران دشمن است

دشمنی او همین تا کشتن است

این نه مرگ من بود مرگ تن است

تن قفس جان مرغ و جانان گلشن است

جان که با تن بود مغلوب تن است

ورنه کی تاووس شاد از گلخن است

از فروغم هر دو عالم روشن است

برقم اندر خرمن مرد و زن است

این سرادر خورد ویران کردن است

این قفس شایسته ی بشکستن است

عاقبت بینی که غول رهزن است

دیو آدم کش و یا اهرمن است

آسمان گر پرستاره روشن است

هر ستاره دشمن تیرافکن است

این عمل لیک ای عمو آبستن است

پس نژاد پاکش اندر مخزن است

در کدامین بزم او را مسکن است

در کدامین شمع بزمش روشن است

ساعدش طوق کدامین گردن است

یا سرش زیب کدامین دامن است

گفت راه چاره ی کار از زن است

زن کمند محکم اهریمن است

روح من با جان، جان اندر تن است

هرچه می‌گویم نه این گفت من است

هرچه جز عشق خدای احسن است

گر شکرخواری است آن جان کندن است

این منم خود خُم اناالحق گفتن است

رنگ آتش دارد اما آهن است

جان که با تن زیست مغلوب تن است

ورنه کی طاووس شاد از گلخن است

قوت مِرآتیش در باطن است

فعل مرآتش چو نبود آهن است

پیش آن عالم که صاف و روشن است

این جهان مانند چاه بیژن است

کاین پسر والله فرزند من است

مادری فرزند خود را کی زن است

مظهر حقّم من و حق با من است

از وجودم شمع انجم روشن است