گر ببیند نور حق خود چه غمست

در وصال حق دو دیده چه کمست

قوت ایمانی درین زندان کمست

وانک هست از قصد این سگ در خمست

این قیامت زان قیامت کی کمست

آن قیامت زخم و این چون مرهمست

چون نتیجهٔ هجر همراهان غمست

کی فراق روی شاهان زان کمست

قند شادی میوهٔ باغ غمست

این فرح زخمست وآن غم مرهمست

ظاهرا او بی‌جهاز و خادمست

وز صلاح و ستر او خود عالمست

هر که در تونست او چون خادمست

مر ورا که صابرست و حازمست

داند او کو نیک‌بخت و محرمست

زیرکی ز ابلیس و عشق از آدمست

مرد کاندر عاقبت‌بینی خمست

او ز اهل عاقبت چون زن کمست

سستی او هست چون سستی مست

که اندر آن سستیش رشک رستمست

معنی و مغزت بر آتش حاکمست

لیک آتش را قشورت هیزمست

عمر اگر بگذشت بیخش این دمست

آب توبه‌ش ده اگر او بی‌نمست

گلشنی کز بقل روید یک دمست

گلشنی کز عقل روید خرمست

برمکی محروسه ای بس محکمست

وز شمالش برکنار قلزمست

مردم دانش ورای عالمست

دیو مردم هم ز نسل آدمست

نور و عزت هر دو جان آدمست

زان عزیز بارگاه و محرمست

مجمع مجموع انسان آدمست

لاجرم او قطب جمله عالمست

نزد آن کس،کین سخن را محرمست

نوش نیش آمد،جراحت مرهمست