هر که او از جام تو یک قطره خورد

گوی دولت از میانه او ببرد

هر که او را مرتضی ایمان نبرد

در میان کفر سرگردان بمرد

قاضیی را یک ملازم بود فرد

ضبط کردی مال ایتام از نبرد

من بگویم نام آن کین ظلم کرد

بود نامش شیخ عبدالله ردّ

ور سلیمانی و دارائی بدرد

ور محمد این سمّاکی تو فرد

راه تو هر کس نرفت ایمان نبرد

کور بود و در ره شیطان بمرد

شربت خاص علی نوشید مرد

خرقه را پوشید و حق راسجده کرد

لیک حیدر میل دنیائی نکرد

مهر دنیا در دل او بود سرد

چون علی موسی الرضا تحقیق کرد

کذب زینب را روان بشکفت ورد

روزه‌ای میدار چون مردان مرد

نفس خود را از همه میدار فرد

گر بصورت دردومظهر جلوه کرد

مظهر ما در دو عالم هست فرد

گاه سرّ و گاه برّ و گاه فرد

گاه بوده با ملایک در نورد

دان منافق را تو زنبوران زرد

سالکان را ریش زخم نیش کرد

بهر مال و گنج داری رنج و درد

خیز و افشان دامن خود را ز گرد

هست اجسامت پر از اخلاط و درد

اندر این آلودگی خفتی و مرد

حق عیان دان پیش جمعی اهل درد

خیز و راه غیر حق را در نورد

غیر ازین کفر است و بی راهیّ مرد

بعد ازین دفتر بکلّی درنورد

خدمتم را او ز روی صدق کرد

رُفت از راهم همه خاشاک و گرد

وآنکه او آزار دل هرگز نکرد

دل ندارد آنکه کرد آزار مرد

مرد آن دان کو به پیش از مرگ مرد

گوی معنی اندر این عالم ببرد