آبله می‌کرد هر دم پای او

یک دمی ننشسته بر یکجای او

خاک پای او شدم در پای او

کز دو عالم برتر آمد جای او

خارها بشکسته در اعضای او

گرچه می‌دانست آن سودای او

بر سیاست سهمگن بدرای او

زیر پرده بد ستاده جای او

ای بمرده هر چه جان در پای او

هر چه گوهر غرقه در دریای او

آتش عشقش خدایی می‌کند

ای خدا هیهای او هیهای او

جبرئیل و صد چو او گر سر کشد

[...]

ور تو نگدازی عنایتهای او

خود گدازد ای دلم مولای او

گفت دارم من کرم بر جای او

جامهٔ هر کس برم بالای او

خاک شد جان و نشانیهای او

هست بر خاکش نشان پای او

دور دور از عقل چون دریای او

تا جنون باشد سفه‌فرمای او

در جهان معروف بد علیای او

گشت معروفی بعکس ای وای او

وز سبک‌داری فرمانهای او

وز فراغت از غم فردای او

صدهزاران خلق ز اژدرهای او

در هزیمت کشته شد از رای او

حالها موقوف عزم و رای او

زنده از نفخ مسیح‌آسای او

بل عقول ماست سایه‌های او

می‌فتد چون سایه‌ها در پای او

چون دهانم خورد از حلوای او

چشم‌روشن گشتم و بینای او

هر که در حمام شد سیمای او

هست پیدا بر رخ زیبای او

آن دغل‌کاری و دزدیهای او

و آن چو فرعونان انا و انای او

گوشت‌پاره آلت گویای او

پیه‌پاره منظر بینای او

گشته صدتو حرص و غوغاهای او

گشته پنهان حکمت و ایمای او

آن فسون خوشتر از حلوای او

آنک صد حلواست خاک پای او