هر که دور از دعوت رحمان بود

او گداچشمست اگر سلطان بود

پاکی این حوض بی‌پایان بود

پاکی اجسام کم میزان بود

دشمنی عاقلان زین سان بود

زهر ایشان ابتهاج جان بود

علم گفتاری که آن بی جان بود

عاشق روی خریداران بود

هر که او را اشتها ده نان بود

شش خورد می‌دان که اوسط آن بود

مصطفایی کو که جسمش جان بود

تا که رحمن علم‌القرآن بود

همچنانک قدر تن از جان بود

قدر جان از پرتو جانان بود

مثل نبود آن مثال آن بود

تا برد بوی آنک او حیران بود

درد زه گر رنج آبستان بود

بر جنین اشکستن زندان بود

گر به ظاهر آن پری پنهان بود

آدمی پنهان‌تر از پریان بود

شحم و لحم زندگان یکسان بود

آن یکی غمگین دگر شادان بود

هر که دور از حالت ایشان بود

پیشش آن آوازها یکسان بود

هیچ پنهان‌خانه آن زن را نبود

سمج و دهلیز و ره بالا نبود

آدمی اول حریص نان بود

زانک قوت و نان ستون جان بود

عقل دیگر بخشش یزدان بوَد

چشمهٔ آن در میان جان بوَد

این فروعست و اصولش آن بود

که ترفع شرکت یزدان بود

پس وصال این فراق آن بود

صحت این تن سقام جان بود

هر کسی کو حاسد کیهان بود

آن حسد خود مرگ جاویدان بود

کین تانی پرتو رحمان بود

وان شتاب از هزهٔ شیطان بود

فعل و قول آن بول رنجوران بود

که طبیب جسم را برهان بود