مرغی که بر آن کوه، نشست و برخاست

بنگر که در آن کوه چه افزود و چه کاست؟

تو به قیمت ورای دو جهانی

چه کنم قدر خود نمی‌دانی

جان از درون به فاقه و طبع از برون به برگ

دیو از خورش به هیضه و جمشید ناشتا

اکنون بکن دوا که مسیح تو بر زمی‌ست

چون شد مسیح سوی فلک، فوت شد دوا

چشمم به دگر کس نگرد من چه کنم؟

از خود گله کن که روشناییش توی

نور اگر صدهزار می‌بیند

جز که بر اصل نور ننشیند

تو جوهری و هر دو جهان مر ترا عرض

جوهر که از عرض طلبند هست ناپسند

آن کس که علم جوید از دل برو گری

وان کس که عقل جوید از جان برو بخند

جزو درویشند جمله نیک و بد

هرکه نبود او چنین، درویش نیست

ای نسخهٔ نامهٔ الهی که توی

وی آینه جمال شاهی که توی

بیرون ز تو نیست هرچه در عالم هست

در خود بطلب هر آنچ خواهی که توی

فرشته رَست به علم و بهیمه رَست به جهل

میانِ دو به تنازع بمانْد مردم‌زاد

ما می‌خواهیم و دیگران می‌خواهند

تا بخت که‌را بود که‌را دارد دوست

مه نور می‌فشاند و سگ بانگ می‌کند

مه را چه جرم؟ خاصیت سگ چنین بوَد

از ماه نور گیرد ارکان آسمان

خود کیست آن سگی که به خار زمین بوَد؟

چون اندر تبار‌ش بزرگی نبود

نیارست نام بزرگان شنود

آن منعم قدس کز جهان مستغنی‌ست

جان همه اوست او ز جان مستغنی‌ست

هرچیز که وهم تو برآن گشت محیط

او قبلهٔ آنست و از آن مستغنی‌ست

ز پرده‌ها اگر آن روح قدس بنمودی

عقول و جان بشر را بدن شمردندی

سایه‌ی شخصم و اندازه‌ی او

قامتش چند بوَد ؟ چندانم

تا ظن نبری که ره روان نیز نیند

کامل صفتان بی نشان نیز نیند

زین گونه که تو محرم اسرار نه‌ای

می‌پنداری که دیگران نیز نیند

تدبیر کند بنده و تقدیر نداند

تدبیر به تقدیر خداوند نماند

شمشیر به کف عمّر در قصد رسول آید

در دام خدا افتد وز بخت نظر یابد

دادیم بدست تو عنان دل خویش

تا هرچ تو گویی پخت من گویم سوخت

صد سال بقای آن بت مه‌وش باد

تیر غم او را دل من ترکش باد

بر خاک درش بمرد خوش خوش دل من

یا رب که دعا کرد؟ که خاکش خوش باد