فاساختن و روی خوش و صفرا کم

تا عهد میان ما بماند محکم

ز سی رش فزون بود از بیش و کم

بُدش ماهیی یک رش اندر شکم

متشابه ترا شده محکم

کرده بر محکمش معوّل کم

کرد عقلت نصیحتی محکم

که نکو گوی باش یا ابکم

و دنوت ارض مذلتی لدنوکم

و هجرت دار اقامتی لوصالکم

فاساختن و خوی خوش و صفرا کم

تا عهد میان ما بماند محکم

گفت چکنم گرسنه دارم شکم

گفت از برف آن نگردد هیچ کم

گه چرخ زنان همچون فلکم

گه بال زنان همچون ملکم

چرخم پی حق رقصم پی حق

من زان ویم نی مشترکم

چون دید مرا بخرید مرا

[...]

پای دار اکنون که ماندی فرد و کم

چون دهل شو زخم می‌خور در شکم

گر بیاماسد مرا دست و شکم

عشق آب از من نخواهد گشت کم

همچو شیطان در سپه شد صد یکم

خواند افسون که اننی جار لکم

ای برادر من بر آذر چابکم

من نه آن جانم که گردم بیش و کم

پس سلح بر بندی از علم و حکم

که من از خوفی نیارم پای کم

صد هزاران سر نهاده بر شکم

ارزشان از دنبه و از دم کم

زبان بریده به کنجی نشسته صُمٌّ بُکمٌ

به از کسی که نباشد زبانش اندر حُکم

به تهدید اگر برکشد تیغِ حکم

بمانند کروبیان صُمّ و بکم

گر چه زد ریا گذرد بیش و کم

آب نباشد مگرش تا شکم

گر چه که بود آب روان تا شکم

اسپ نکرد آتش خود هیچ کم

همه گردن نهاده‌اند به حکم

لب ز گفتار بسته، صم بکم

زان میان گر بود مریدی کم

« فقنا ربنا» زکین شکم