گروهی ننگ و رسواییم جویند

بجز زشتی مرا چیزی نگویند

خردمندان سخن بر داد گویند

همیشه نام نیک از داد جویند

مدان دوزخ بدان گرمی که گویند

نه اهریمن بدان زشتی که جویند

مرا اندر جهان اکنون چه گویند

همه کس دل ز مهر من بشویند

به مرو اندر مرا اکنون چه گویند

سزد ار مرد و زن بر من بمویند

بدان زشتست آهو کش بگویند

ازیرا بخردان آهو نجویند

آن کسانی که دشمن اویند

بیهده چیزکی نمی گویند

رهروانی که وصل اوجویند

معتکف جمله بر در اویند

هستها تحت قدرت اویند

همه با او و او همی جویند

عامه چون نزد حضرتش پویند

آنک آنک به هرزه می‌گویند

پس سوی شکر نعمتش پویند

گر بگویند هم بدو گویند

بی‌زبانان زبان او گویند

بی‌نشانان نشانِ او جویند

چون حریص و حسود و دو رویند

به گرانی به یکدگر پویند

آنت خواهم که هرکجا پویند

همه نیکان ترا نکو گویند

هرکه اندر جهان ستم جویند

دد و دیوان آدمی‌رویند

که ز شه سوی سجده گه پویند

تنگری تنگری همی گویند

چون مگس روی بهر نان شویند

در چو گربه برای خوان جویند

همه دیوان آدمی رویند

همه غولان بیرهی پویند

سرطان خانهٔ قمر گویند

شمس را جز اسد کجا جویند

آب چون کم بود به جان جویند

چون بیابند کون بدان شویند