ز تو پیشتر پادشه بوده‌اند

که این راه هرگز نپیموده‌اند

بدان سان کجا کار پیموده اند

چنان چون نیاکان ما بوده اند

دمی پهلوانان نیاسوده اند

یکی جام با هم نپیموده اند

بزرگان که در خاک فرسوده اند

همه بنده ی شاه من بوده اند

نیاگان تو نیکدل بوده اند

کسی را به تن رنج ننموده اند

که اسبان ما سخت فرسوده اند

همه رنج پیگار پیموده اند

من که مسم را به زر اندوده‌اند

می‌کنم آنها که نفرموده‌اند

پیشتر از ما دگران بوده‌اند

کز طلب جاه نیاسوده‌اند

آن همه در ناز خود گم بوده‌اند

در غرور خود فرو آسوده‌اند

این جماعت هیفده تن بوده‌اند

در طریق شاه ره پیموده‌اند

دانکه دینت را بقلب اندوده‌اند

قلب و ذکرت را بسی آلوده‌اند

می ندانم کاین چه مردان بوده اند

کز عمل یک دم نمی آسوده اند

پادشاهان جهان تا بوده اند

جان و دلها را ز خود آسوده اند

آنان که گوی عشق ز میدان ربوده‌اند

بنگر که: وقت کار چه جولان نموده‌اند؟

خود را، چو گوی، در خم چوگان فکنده‌اند

گوی مرا از خم چوگان ربوده‌اند

کشت امید را ز دو چشم آب داده‌اند

[...]

قوم موسی راه می‌پیموده‌اند

آخر اندر گام اول بوده‌اند

نفس و شیطان هر دو یک تن بوده‌اند

در دو صورت خویش را بنموده‌اند

آن جماعت را که وافی بوده‌اند

بر همه اصنافشان افزوده‌اند

بزرگان از آن دهشت آلوده‌اند

که در بارگاه ملک بوده‌اند

رهنمایانی که بینا بوده اند

هم بدانش راه حق پیموده اند

پاکبازان ره چنین پیموده اند

تا دمی بیخود ز خود آسوده اند