جان جانت ز لطف او زنده است

که روانت به لطف پاینده است

ملک میراثیان نماننده است

ملک شمشیر ملک پاینده است

خاتم حاکم عدلست که دین را بنده است

آنکه چون نقش نگین دولت او پاینده است

شمع آمد و گفت: اگر لبم پُرخنده است

بر خود خندم که چشم من گرینده است

از سر تیزی سرم به پای افکنده است

کان سر تیزی ز آتش سوزنده است

حقیقت گرچه اینجا یار بنده است

دل و جانت هنوز از یار زنده است

هرکه دارد حبّ او دل زنده است

در میان واصلان فرخنده است

او بعمر خویشتن جان کنده است

این زمان در پیش شیطان مانده است

گفت شیخا او ترا خود بنده است

اوبنور معنی تو زنده است

هرکه درخوابست او خربنده است

وآنکه بیدار است او دل زنده است

زان کزو بستان جان‌ها زنده است

زین جواهر بحر دل آگنده است

آن عدم او را هماره بنده است

کار کن دیوا سلیمان زنده است

هین که آن که کوهها بر کنده است

زو جهان گریان و او در خنده است

جنبشی بینی بدانی زنده است

این ندانی که ز عقل آکنده است

در میان این دو مرگ او زنده است

این مطوق شکل جای خنده است

پس بگفتندش چه جای خنده است

قحط بیخ مؤمنان بر کنده است

کار کن هین که سلیمان زنده است

تا تو دیوی تیغ او برنده است

مهر و ماه عقول پاینده است

در جهان صفات تابنده است

گفت نی والده یقین زنده است

مرده جسمش بود که چون ژ نده است

مرده بینش ظاهر ار زنده است

زندگی آن بود که پاینده است

آسمان و زمین بدوزنده است

آفتاب از عطاش تابنده است