همیشه هنرمند بادا تنت

رسیده به کام دل روشنت

به خاک اندر افگنده پر خون تنت

زمین بستر و گرد پیراهنت

سرت را جدا کردمی از تنت

شدی مویه‌گر بر تو پیراهنت

گنهکار کردی به یزدان تنت

شود مویه گر بر تو پیراهنت

بگویش که چون‌بینی اکنون تنت

که از میخ تیزست پیراهنت

همی رنگ شرم آید از گردنت

همی مشک بوید ز پیراهنت

اگر شاه ایران شود دشمنت

ازو بد رسد بی‌گمان بر تنت

بدو گفت اینک سردشمنت

کجا بد سگالیده بد برتنت

صد شکر که گلشن صفا گشت تنت

صحت گل عشق ریخت در پیرهنت

تب را به غلط در تنت افتاد گذار

آن تب عرقی شد و چکید از بدنت

ای گشته خجل آبحیات از دهنت

سرو از قد و ماه از رخ و سیم از ذقنت

صاحب نظری کجاست تا درنگرد

صد یوسف مصر در ته پیرهنت

اگر سر برون آید از گردنت

جز آن گه که یابند مرده تنت

اگر چند رنجور بینم تنت

بفرسود یال و بر از جوشنت

دان و آگه باش اگر شرطی نباشد با منت

بامدادان پگه دست منست و دامنت

چند ازین شوخی قرارم ده زمانی بر زمین

نه همین آب و زمین بخشید باید با منت

سوزنی گشتم به باریکی به خیاطی فرست

[...]

سرو چمنی یاد نیاید ز منت

شد پست چو من سرو بسی در چمنت

خورشید همه ز کوه آید بر اوج

وان من مسکین ز ره پیرهنت

هرکه گفتی ثناش را احسنت

صدق گفتی بدو که للّٰه انت

کرد بادام دید سیم تنت

دل بریان چو پسته در دهنت

تو به درزی شده به پیرهنت

گازر آن دم بکوفته کفنت

بس بود زین سپس کنف کفنت

که همی بر نتافت پیرهنت

شب و روز از پی غذای تنت

مانده پستان دیو در دهنت

انقباض آنکه ظاهر بدنت

سوی مرکز برد دخان تنت