بریشان شاخها از نقرهٔ ناب

و لیکن شاخها را میوه عناب

زده بارگاهی بریشم طناب

ستونش زر و میخش از سیم ناب

فرو برده مشعبد تیغ چون آب

چو مستسقی که نوشد شربت ناب

همه میخ و استون او سیم ناب

ز ابریشم خام آن را طناب

اختر از سیم و شهاب از زر ناب

ساختند از پی آن میخ و طناب

در دیده ندارم دگر ای عهدشکن آب

تا چند به عالم تو زنی آتش و من آب

تا کی به تمنای گل روی تو باشم

سرگشته ی عالم چو بر اطراف چمن آب

هرگاه گذشتی به دل، از اشک سبک خیز

[...]

بر یاد رخش چون رود از دیده من آب

صد باغ توان داد به یک چشم زدن آب

آب از مژه رو کرد به من، آه چه سازم

گر وانشود همچو حباب از سر من آب

با آن رخ شاداب به گلشن چو درآیی

[...]

تن خرسان ز خنجر غرق خونناب

شده انگشت شان اخگر بدان آب

روان از چشمۀ شمشیرش آن آب

اجل مستسقی از آبش به خوناب

من تشنه کلام تست چون آب

ایجاز مکن بوقت اطناب

در خاک مرا ز آتش دل گشت بدن آب

شد هممچو حبابم کفن از پهلوی تن آب

از هر گل این باغ شمیم جگر آید

گویا که ز ابر مژه ام خورده چمن آب

چون غنچه بهر قطرهٔ اشکم گل زخمی است

[...]

بلکه جمله نامهای آن جناب

خوردی از عین الحیوة حسن آب

پس نهادش سر به زانو آن جناب

دست و پایش بست محکم با طناب

اوفکند ای خسرو عالی‌جناب

بر گلوی شوهرم از کین طناب

چو لختی برآمد –گشود آن جناب

در از پر گهر درج یاقوت ناب

یکی کیسه آورد پر زر ناب

برشاه بیمار و گفت: ای جناب

وزان پس یکی حلقه فولاد ناب

به گوش اندرونشان نمود آن جناب