به نوبهار جهان تازه گشت و خرم گشت

درخت سبز عَلَم گشت و خاک مُعْلَم گشت

نسیم نیم‌شبان جبرئیل گشت مگر

که بیخ و شاخ درختان خشک مریم گشت

زاهدی مر ترا مسلّم گشت

که به دنیا دل تو بی‌غم گشت

ز کژ‌گویی سخن را قدر کم گشت

کسی کاو راست‌گو شد مُحتَشم گشت

از بس که دلم در بُنِ این قلزم گشت

یک یک مویش زِ شور چون انجم گشت

دی داشتم از جهان زبانی و دلی

امروز زبان گنگ شد و دل گم گشت

دلش عاشق شد و جان متّهم گشت

ز سر تا پا وجود او عدم گشت

به زاری همچو چنگی پر الم گشت

رگ و پی بر تنش چون زیر و بم گشت

بازو که حمایل صنم گشت

از هم نگشاد، بس که خم گشت

چو برق آن کز تو در عالم علم گشت

کسی تا چشم برهم زد عدم گشت