ز خوی خوش بهار آرد به بهمن

به تیره شب ز طلعت روز روشن

شده پیر و بیَفْسُرده وِرا تَن.

به نامِ نیکیش خواندند قارَن.

[اگر چه شاه و خود کام است ویرو

فرشته نیست پرورده به مینو]

کنم از سینه‌ام سیمینه ترکش

خداوندت بدان ترکش بود گش

بدو در مردمش همواره جادو

یکایک برق چنگ و کوه بازو

چو بشنید این سخن ویس سمنبر

بکند از گیسوان صد حلقهٔ زر

فقلت حقا لقلبی و المنی فرض

و ان عندی من شر النوی قصص

و کل امنیة عزت مطالبها

تقودها راقصات النوق و القلص

اسمار اهل النوای فی اهله عجب

و فی فؤادی منه دائبا حصص

مصطفی کرد از خدا نقل این کلام

گفت از خلقم مباهاتست عام

پس بفاروقم مباهاتست خاص

نیست از اخلاص کس را این خلاص

بشنو این رمز از بلال با وفا

خواجهٔ ما و غلام مصطفی(ص)

درد را بگزین که در راه خدا

درد آمد راهبر بر مصطفی(ص)

جوق مرغان از برون گرد قفس

خوش همی‌خوانند ز آزادی قصص

گربه کرده چنگ خود اندر قفس

نام چنگش درد و سرسام و مغص

کاف کافی آمد او بهر عباد

صدق وعدهٔ کهیعص

حیرت اندر حیرت آمد این قصص

بیهشی خاصگان اندر اخص

زاغ را و چغد را اندر قفس

کی کنند این خود نیامد در قصص

کسی کو ز غوغای فقر و نیاز

بغیر از جنابت نجوید مناص

گرش حاجت از تو نگردد روا

وز آن بینوائی نگردد خلاص

به بی آبی او را چو خون ریختی

براینند یکسر عوام و خواص