تا چند کشم غصهٔ هر ناکس را

وز خسّتِ خود خاک شوم هر کس را

کارم به دعا چو برنمی‌آید راست

دادم سه طلاق این فلک اطلس را

هرزه‌دان هم شریف و هم خس را

کو یکی کو یکی بُوَد کس را

هیچ مگزین به دوستی خس را

کو کسی کو کسی بود کس را

به غفلت بر میآور یک نفَس را

مَدان غافل ز کار خویش کس را

به جز شیرین نخواهد هم‌نفس را

بدین تلخی مبادا عیش کس را

یک امشب تازه داریم این نفس را

که بر فردا ولایت نیست کس را

به صد دیوار سنگین پیش و پس را

ببندم تا نبینم نقش کس را

فرو گیر از سر‌ِ بار این جرس را

به آسانی برآر این یک نفس را

بر طبل تهی مزن جرس را

بیکار مدان نوای کس را

زان پرده نسیم دِه نفس را

کاو پردهٔ کژ نداد کس را

ندارم از دو عالم جز تو کس را

ازین سَر ها بُرون بَر این هوس را

شود در پرده هم دم هم نفس را

نماند کار با او هیچ کس را

نمی‌بندد دمی شیرین نفس را

نمی‌گیرد به چیزی هیچ کس را

نه درد خویش بتوان گفت کس را

نگاهی کرد باید پیش و پس را

چو وصلت نیست ممکن هیچکس را

بوصلت چون دهم دل یک نفس را

کجا در عشق ماند صبر کس را

که دل طاقت نیارد یک نفس را

ندانستم در آن دم هیچکس را

نگاهی مینکردم پیش و پس را

ز دنیا گرچه نقشی نیست کس را

هوسناکان بسی اند این هوس را

نباشد حد این گفتار کس را

نیارم در دل خود این هوس را

ز بیخوشی نداند پیش و پس را

بجز موئی ندارد هیچ کس را