با سخای تو بحر در هستی است

وز علوّ تو چرخ در پستی است

زانک آلت دعوی است و هستی است

کار در بی‌آلتی و پستی است

چشمهٔ حیوان و جام مستی است

کان بلندیها همه در پستی است

خود بلندی درون این پستی است

نیست گردد کسی که در هستی است

نماز من، کزو رویم به پستی است

برون طاعت، درون صورت پرستی است

ببین آن نیستی کو عینِ هستی است

بلندی را نگر کو ذاتِ پستی است

ندانی کین ره آتش‌پرستی است

همه این آفت و شومی ز هستی است

کرامات تو اندر حق پرستی است

جز این کبر و ریا و عجب و هستی است

آنچه نه محتاج به کس هستی است

بر همه کس زانش زبردستی است

هوسناکی نگویی عشق و مستی است

که لعبت بازی و صورت پرستی است

نیستی از خلق عین هستی است

خویشتن بینی خمار و مستی است

سرزنش ناخن از این پستی است

کش چو تو عادت به زبردستی است

نیستی نیست عین هستی است

بس بلندیها نهان در پستی است

جیش عقل و خیل خود بینی شکست

وقت عیش و بیخودی و مستی است

عقده های زلف بگسستی زهم

[...]

از او گر بلندی و گر پستی است

اگر هوشمندی و گر مستی است

ندانی کاین رهِ آتش پرستی است

همه این آفت شومی ز هستی است

مال در کف چوپیل در مستی است

مال در دل چو آب در پستی است

ذات پاکت که ارفع از پستی است

محض هستی است گرچه نه هستی است

چو وهم کثرت از اوصاف هستی است

فنای هستی اندر عشق و مستی است

ور تو گویی‌ این‌ دو را دو هستی‌ است‌

این‌ سخن‌ از ضعف‌ عقل‌ و مستی‌ است‌

این‌ تخالف‌ در بلند و پستی‌ است‌

اختلافی‌ ورنه‌ کی‌ در هستی‌ است‌