پس آنگه دایه را زان بیشتر زد

کجا زخمش همه بر دوش و سر زد

کسی کشی مار شیدا بر جگر زد

ورا تریاک سازد نه طبرزد

هر آن عاشق که کار مهر ورزد

دو صد جان پیش وی نانی نیرزد

مبادا کس که او مهر تو ورزد

کجا مهر تو یک ذره نیرزد

معشوق مرا ره قلندر زد

زان راه به جانم آتش اندر زد

گه رفت ره صلاح دینداری

گه راه مقامران لنگر زد

رندی در زهد و کفر در ایمان

[...]

ور خری اعتزال می‌ورزد

او برِ بوحنیفه جو نرزد

آنکه جمله‌ش به پشّه‌ای نرزد

خلق بر او و او همی لرزد

حضرت شه بهشت خلد ارزد

بی‌وجود تو حبّه‌ای نرزد

جاهل آنگه که خوش دلی ورزد

تیزی آن دم به عالمی ارزد

هر که به ورزیدن کمال نهد روی

شیوهٔ نقصان ز هیچ روی نورزد

زلزلهٔ حرص اگر زهم ببرد کوه

گرد قناعت بر آستانش نلرزد

رفعت اهل زمانه کسب کند زانک

[...]

چون طبع تو با یار جفا می ورزد

دل در غم تو ز بیم جان می لرزد

گیرم که جهان بجز وصل تو نیست

انصاف بده همه جهان این ارزد؟

کسی کش مار نیشی بر جگر زد

و را تریاق سازد نی طبرزد

کسی کش مار نیشی بر جگر زد

ورا تریاق سازد نی طبرزد

کسی کش مار نیشی بر جگر زد

ورا تریاق سازد نه طبرزد.

ز بس خنده که شهدش بر شکر زد

به خوزستان شد افغان طبرزد

و ز‌آن پس مهر لؤلؤ بر شکر زد

به عناب و طبرزد بانگ بر زد

هوا بادیست کز بادی بلرزد

زمین خاکیست کاو خاکی نیرزد

چون طرهٔ پرچمش بلرزد

غوغای زمین جوی نیرزد

هر کو نه چو باد بر تو لرزد

نه باد که خاک هم نیرزد

لبهاش که خنده بر شکر زد

انگشت کشیده بر طبرزد