وان ترنج ایدر چون دیبهٔ دیناری

که بمالی و بمالند و بنگذاری

زو به مقراض ارش نیمه دو برداری

کیسه‌ای دوزی و درزش نپدید آری

چون تو نیمی عباده بگذاری

جمله را مزد چشم چون داری

آنچ زو بگذرد و بگذاری

چند بندی و چند برداری؟

که جانا تا کَیم تنها گذاری

سر بیمار پرسیدن نداری

اگر بر تخت زرّین شب گذاری

ز بس سستی تو گویی جان نداری

ای دل تو اگر مست نه ای هشیاری

ز آن پیش که بگذرد جهان بگذاری

کم خسب به وقت صبح کاندر پی تست

خوابی که قیامتش بود بیداری.

آنی که به صد شفاعت و صد زاری

بر پات یکی بوسه دهم نگذاری

گر آب دهی مرا اگر آتش باری

سلطان ولایتی و فرمانداری

غریب و خسته‌ای و رهگذاری

رفیقی نیستت، جایی نداری»

سلیم از کف چرا نیکی گذاری؟

که پاداش عمل در پیش داری

چه کنم چون تو فرق نگذاری؟

سخن راست، طعنه پنداری

ای دل تو اگر مست نه‌ای هشیاری

زان پیش که بگذرد جهان بگذاری

کم خسب به وقت صبح کاندر پی تست

خوابی که قیامتش بود بیداری

ترک آن باشد که واگذاری

بیرون و درون هر آنچه داری

آنچه زو بگذری و بگذاری

چند بندی و چند برداری

چرا پا توی کفش ما ‌گذاری؟

چرا دست از سرِ ما بر نداری؟