بدو گفت ای گرامی‌تر ز دیده

ز من بسیار گونه رنج دیده

دو چشم من چنین پتیاره دیده

چرا پر خون ندارم هر دو دیده

فرود آمد همان گه مرد دیده

به شادی رام را بر رخش دیده

بوالفضایل بر او نهد دیده

راست چون مردمان نادیده

در جهان خدای دزدیده

ماه نو دین به روی او دیده

دست مشاطهٔ پسندیده

کُحل شرمش کشیده در دیده

گیرد ار پرسیش پسندیده

گفته ناگفته دیده نادیده

خاک او روی آب نادیده

گل او پشت مردم دیده

دیده از دیدهٔ پسندیده

همه کشور چو مردم دیده

لیک زو دزد برکند دیده

تا نگیرد کسیش دزدیده

نار و، خارند در دل و دیده

از من و، از تو هیچ نادیده

گفتمش کای چو من ستمدیده

رای تو پیش من پسندیده

حوض‌های چو آب در دیده

پارگین‌های آب گندیده

وان پری‌پیکر پسندیده

دل درو بسته بود نادیده

شنبلید سرشک در دیده

زعفران خورده باز خندیده

زهی بینا ز تونور دو دیده

ترا در اندرون پرده دیده

بگفت آن سرّها کو بود دیده

بجز او هیچکس آن سر ندیده

تو این دم عاشقی و راز دیده

جمال دوست درخود نار دیده

تو با گنجی و گنج خود ندیده

کنون اینست میبگشای دیده

در الّاییم ما الا بدیده

منم شاه و جمال شاه دیده