ازو هرک پیری بد و نام داشت

پر از در زرین یکی جام داشت

به کف خنجر و تیغ در کام داشت

دو حربه چنین از پی نام داشت

یلانی که همره دلارام داشت

ز بهر چنین روز خود کام داشت

دانهٔ خالش هزاران دام داشت

جان آدم را درو آرام داشت

دو قبیله کاوس و خزرج نام داشت

یک ز دیگر جان خون‌آشام داشت

اگر چند گنج خرد نام داشت

فراوان فواید در اقسام داشت

زخم بسی خار بر اندام داشت

خواری بسیار از ایام داشت

همه کار و بارم سرانجام داشت

دلم طایر عیش در دام داشت

تا نظر بر شوخی من نرگس خودکام داشت

چشمهٔ آیینه موج روغن بادام داشت

باد دامانت غبارم را پریشان‌کرد و رفت

سرمه‌ام درگوشهٔ چشم عدم آرام داشت

عالمی را صید الفت کرد رنگ عجز من

[...]

سادگی دل را اسیر فکرهای خام داشت

تا تحیر بود در آیینه عکس آرام داشت

گر نمی‌بود آرزو تشویش جانکاهی نبود

ماهیان را تشنهٔ قلاب حرص کام داشت

از ادای ابرویت لطف نگه فهمیده‌ایم

[...]

شب‌ که جوش‌ حسرتی ‌زان نرگس‌ خودکام داشت

چشمهٔ آیینه موج روغن بادام داشت

یاد آن شوقی‌که از بیطاقتیهای جنون

دل تپیدن نیز در راهت شمار گام داشت

پختگی در پردهٔ رنگ خزا‌نی بوده است

[...]

ز هر مرغ کاندر جهان نام داشت

بهر برگی از شاخش آرام داشت

آنچه نی آغاز و نی انجام داشت

کی تواند قامت و اندام داشت

مرآن زن یکی شوی خود کام داشت

که اوحارث بدگهر نام داشت

گرانمایه پورش علی نام داشت

که ازبخت فرخنده فرجام داشت

پلیدی که او زشت فرجام داشت

که خود حمیر حمیری نام داشت

نه دل در بر گردی آرام داشت

نه مردی ز مرد افکنان نام داشت

که ارباس کرد مدی نام داشت

به البرز کوه اندر آرام داشت