فعل آلوده گوهر آلاید

از خم سر که سر که پالاید

نمی‌داند مگر آنکس مراد از کشف حال آید

که کشف حال را در حال بی‌حالی زوال آید

زوال حال آن باشد کمال حال بی‌حالان

که درگاه زوال حال بی‌حالان مجال آید

اگر چه هر که در کوی هدی باشد به شرع اندر

[...]

اشکم از دیده چون بپالاید

همه جامه به خون بیالاید

گهی بر خطّ او در قال آید

گهی بر خال او در حال آید

از لطف تو قد سرو را حال آید

وز رشک رخ تو ماه بدحال آید

ور با تو کند برابری آینه وار

در پای تو افتاده چو خلخال آید

لیک چون دل به غفلت آلاید

خونت از دیدگانت بپالاید

زان ره که نسیمش به مه و سال آید

کام دل من آید و فی‌الحال آید

از جذبه شوقم چه عجب، گر ز سفر

یار آید و مژده‌اش ز دنبال آید

به سوی کلبه ام شامی که آن شمع وصال آید

دل از سینه بیرون همچو فانوس خیال آید

شود مژگان به چشم اشکبارم نخل بارآور

در آغوش تماشایم اگر آن نونهال آید

به دست زلف غمازش مگر افتاده مکتوبم

[...]

ز البرز بزرگ در شمال ری

هر شب دم دلکش شمال آید

از باد شمال مشکبو هر دم

جان‌ رقصد و دل‌ به‌ وجد و حال‌آید

وز عطر خوش گل و ریاحینش

[...]