کزین گونه اسفندیار آمدی

سپه را برین دشت کار آمدی

گر از تو یکی شهریار آمدی

مغیلان بی‌بر به بار آمدی

شهنشاه را کارزار آمدی

ز خان و ز فغفور یار آمدی

هر آن گه که خرم بهار آمدی

گل آن درخت آشکار آمدی

چه مردی و اینجا چه کار آمدی‌؟

که در خیمه پنهان چو مار آمدی‌؟

اگر ملک را خواستار آمدی

بکین زی من ای شهریار آمدی

ز مستی چو سوی خمار آمدی

دلش کینه را خواستار آمدی

گر این ژرف دریا به بار آمدی

ترا بخت تو بختیار آمدی

در غم دنیا گرفتارآمدی

خاک بر فرقت که مردار آمدی

تا که از هیچی پدیدار آمدی

درگرفت خود گرفتار آمدی

در خودی خود گرفتار آمدی

لاجرم در عین پندار آمدی

باز چون آن خلق بسیار آمدی

بار دیگر خشم در کار آمدی

بعد از آن خاتون به بازار آمدی

عقل خفته فتنه بیدار آمدی

بود مجنونی چو در کار آمدی

گاه گاهی سوی بازار آمدی

گر کبودی صوفی کار آمدی

عاشقی الحق گهردار آمدی

تا به سرّ عشق در کار آمدی

تشنهٔ دریای اسرار آمدی

در خودی خود گرفتار آمدی

لاجرم در عین پندار آمدی

در غم دنیا گرفتار آمدی

خاک بر فرقت که مردار آمدی

گر چشم من در روی آن خورشید رخسار آمدی

آخر شب امید را صبحی پدیدار آمدی

تا کی دوم چون بیخودی در کویت ار بختم بدی

یا پای در سنگ آمدی یا سر به دیوار آمدی

گر دوست بودی یار من، کی خواستی آزار من؟

[...]

رهش هر زمان رودبار آمدی

کنارش چو دریا کنار آمدی