بر سر هر خم ، بنهاد گلین تاجی

افسر هر خم چون افسر دراجی

عنکبوت آمد و آنگاه چو نساجی

سر هر تاجی پوشید به دیباجی

چون بر ایشان به سر آمد شب معراجی

رزبان آمد، تا زنده چو حجاجی

دو بود هالک و یکی ناجی

مژده کاندر بهشت با تاجی

ندارد هیچ مرزی بی‌خراجی

همه دارد مگر تختی و تاجی

ز هر دروازه‌ای برداشت باجی

نجُست از هیچ دهقانی خراجی

ز نغزی هر دُری مانند تاجی

وز او هر دانه شهری را خراجی

نه بر مرد تهی‌رو هست باجی

نه از ویرانه کس خواهد خراجی

بپرسید از برادر مرد حاجی

که چون درمانده و پُر احتیاجی

تو هرجائی که یابی احتیاجی

یقین باید که می‌خواهد خراجی

زهی کعبه که تو جان‌بخش حاجی

زهی اقبال هر محتاج راجی

هر آن سر کو فرو ناید به کیوان

ز روی فخر، بر فرقش تو تاجی

نهاده سر به تسلیم و به طاعت

[...]

اگر هرگز شبی خواهی به بالا کرد معراجی

نزاری ام شب است آن شب بزن مردانه تاراجی

زدن مردانه لبیکی شدن در دست دوست مستغرق

فراز ِ تخت دار و سر نهادن بر سرش تاجی

طنابِ عشق در گردن به دار ِ شوق بررفتن

[...]

با خرد از سر ضجرت سخنی میگفتم

کای ز نور تو ز ظلمت دل و جانم ناجی

هیچ حضرت بود امروز که صاحب هنری

گردد از گردش گردون بجنابش لاجی

گفت باشد در دستور جهان آصف عهد

[...]

بدان نیّت شوی درویش حاجی

که کردی با خدای خویش ناجی

ز دُرّ و لعل بر سر نیم تاجی

که می‌ارزید هر لعلش خراجی

بخون آغشته ای سودا مزاجی

کهن بیمار عشق بی علاجی

ای روز و شبت از رخت اکسونی و دیباجی

بر اطلس و الباغت چرخ آمده نساجی

مانند فراویزم تا چند زخود رانی

ای با فرجی تو صد صوف به قیغاجی

سلطان همه رختی دستار طلادوزست

[...]

بفرست ای خدای حجاجی

بر سر او ز معدلت تاجی

یا چو خیزد نفیر محتاجی

دیده ز احداث دهر تاراجی

نرسد جز بلند معراجی

خیر نساج را ز نساجی

به زیورها نبودش احتیاجی

ولی افزود ازان خود را رواجی