به نوعی زلف عنبر می‌کشیدش

که آن دل کاندر آن گم کرد دیدش

ز پرکاری به هر سو می‌کشیدش

به کار عاشقی مردانه دیدش

چو لختی جان شیرین آرمیدش

به سوی باده میل دل کشیدش

ز هر سو نغمه سنج صد نویدش

تسلی ده ز صد بیم و امیدش

هرکه سرگرم کند شوق تو چون خورشیدش

بی نیاز از نمد است آینه ی تجریدش

در وجودم ز تمنای گلی افتاده ست

خارخاری که به ناخن نتوان خاریدش

هرکه را نیست درین عهد، گره بر ابرو

[...]

یار آمد یار پیش دویدش

هم دل و هم جان پیش کشیدش

هرچه بخواهد بنزد وی آرید

هر چه بگوید سر بنهیدش

دل خود که بود جان خود که بود

[...]

خرد گو بیم کمتر ده که آزادم ز تأییدش

به فتوای جنون دیگر نخواهم کرد تقلیدش

جنون در لجّه‌ای آواره دارد کشتی شوقم

که بیم صد خطر می‌جوشد از هر موج امیدش

من و سیر گلستانی که هنگام خزان در وی

[...]

در آن کشور که پیشانی گشاید حسن جاویدش

گرفتن تا قیامت بر ندارد نام خورشیدش

ز خویشم می‌برد جایی‌که می‌گردم بهار آنجا

نگاه ساغر ایمای گل بادام تمهیدش

به گلزاری که الفت دسته بند موی مجنونست

[...]

خداوند جهان لایق چو دیدش

میان سروران او را گزیدش

تجلی کرد سلطان مجیدش

بوصف احمد و اسم حمیدش

زان دم که خدای آفریدش

جز دیده ی حق کسی ندیدش

به جز خون جوانان رشیدش

نروید لاله از خاک امیدش

امیر اوست دیگر امیران عبیدش

مراد اوست دیگر مرادان مریدش

جز از جد او نیست شرع جدیدش

عجب نیست عمر شریف مدیدش