بر منست امروز و فردا بر وی‌است

خون چون من کسْ، چنین ضایع کی‌است؟

تیغ در زرادخانهٔ اولیاست

دیدن ایشان شما را کیمیاست

بلک این میراثهای انبیاست

وارث این جانهای اتقیاست

کسب کردن گنج را مانع کی است‌‌؟

پا مکش از کار آن خود در پی است

حزم کن از خورد کین زهرین گیاست

حزم کردن زور و نور انبیاست

اولِ هر میوه جز صورت کی است؟

بعد از آن لذت‌، که معنیِ وی است

بانگ دیوان گله‌بان اشقیاست

بانگ سلطان پاسبان اولیاست

میل جان اندر حیات و در حی است

زانک جان لامکان اصل وی است

آنچ اصلست و کشندهٔ آن شی است

گر نمی‌ماند بوی هم از وی است

هرکه باشد چنین ز نسل وی‌ است

گر ز روم و ز شام و گر ز ری است

آن بهاری که اینهمه ز وی است

پاک از رنگها ز داد حیّ است

عقل بی‌درد رهبر دنیاست

چون رسد درد حیدر عقبی است

غرض از بیشه علمهای وی است

که بر و برگ و شاخ آن ز حی است

لشکر آفتاب تاب وی است

از خود او روشن و لطیف حی است

صورت و سیرتش گواه وی است

که دلش زنده از لقای حی است

شمس رالشکرش نه نوروی است

تاب چون خنجرش فتول فی است

دید هرچه که هست و نیست وی است

همه فانی و او ز عشق حی است

غم وشادی نتیجۀ دنیاست

آنچه از ضد بری است در عقبی است

هرچه معدوم محض و هرچه شی است

بی خیال و گمان صفات وی است

نه آن می که هشیاریش در پی است

از آن می که مستی او بی می است