تا به هر سفله که ظلم اندوزد

رستن از ظلمت ظلم آموزد

نفس ازو میل به جاه آموزد

طبع ازو خوی تباه اندوزد

چو برق آنجا که قهرش بر فروزد

به یک شعله جهانی را بسوزد

در او رخشنده برقی برفروزد

که صبر و هوش را خرمن بسوزد

چو رویم شمع خوبی برفروزد

دو چشم خود به پشت پای دوزد

به زیبایی چو ماهی رخ فروزد

ز برق غیرتش خرمن بسوزد

ازان روغن چراغش چون فروزد

به یک ساعت جهانی را بسوزد

فلک چون آتش هجران فروزد

چو شمعش تن بکاهد جان بسوزد

زان می که چو شمع جان فروزد

پروانه عقل را بسوزد

آن کو نه چراغ من فروزد

یارب که به داغ من بسوزد

وان را که ز هجر سینه سوزد

صد شعله به خرمنش فروزد

به روز از روی شان آتش فروزد

بر آن آتش سپند شب بسوزد

اگر شمع مرادش برفروزد

ملک را بال چون پروانه سوزد

چنان شمع رخ گل برفروزد

که چون پروانه بلبل را بسوزد

چو فانوسش کسی دل برفروزد

که از داغ درونش سینه سوزد

چو برق غیرتم آتش فروزد

هزاران چون تو در یکدم بسوزد

کسی را گر چراغی برفروزد

چو بینی عاقبت او را بسوزد

حسد آتش بود چون برفروزد

بهر خشک و تری کافتد بسوزد

گر از برق بلا آتش فروزد

بغیر از خرمن عاشق نسوزد

ز تو هر کس چراغی برفروزد

چو بیند کوکب بختش بسوزد