که در باختر نیست چندان خورش

که یابد سپاه گران پرورش

به طارق فرستاد چندان خورش

کز آن بودشان سالیان پرورش

بدو گفت دانا کز این پرورش

تو را داد بایست لختی خورش

جز از میوه چیزی ندادش خورش

از او دور شد توش و آن پرورش

روز بدهد ز بوی خود زورش

چون شب آید هم او بود گورش

چاوشی رفتا تا کند دورش

دید از دور شاه و دستورش

ز شیری کردن بهرام و زورش

جهان افکند چون بهرام گورش

پادشاه آتشی‌ست کز نورش

ایمن آن شد که دید از دورش

چون ندید از بهشتیان دورش

جامه سبز دوخت چون حورش

ملک‌زاده را در خرام و خورش

همی‌داد چون جان خود پرورش

امید خورش بهترست از خورش

به وعده بود زیره را پرورش

نکیر و منکر از مردی و زورش

نیارستند گشتن گرد گورش

چو شبلی را زیادت گشت شورش

فرو بستند در قیدی بزورش

نمی‌اندیشم از نزدیک و دورش

که دایم این چنینم در حضورش

دلی بود از حقیقت غرق نورش

نبودی هیچ کاری جز حضورش

بلوغ اینجاست در عقبی طهورش

دلت اینجاست در فردوس نورش

بنگذارم دمی از خویش دورش

کنم از هرکه پیش آید نفورش

به چشم جان بباید دید نورش

که تا باشی همه جا در حضورش

شود عالم منور از حضورش

شود روشن جهان از عکس نورش

عیان بینی همه نور حضورش

بهشت جاودان حور و قصورش