دلش گشت زان کار پر درد و رنج

بیاورد دینار چندی ز گنج

که او از ملوک طوایف به گنج

فزونست و زو دیدی آزار و رنج

مر او را فراوان نمودند گنج

کجا بهمن آگنده بود آن به رنج

به دست آیدت افسر و تاج و گنج

کجا اردوان گرد کرد آن به رنج

زبانش بدیدند همرنگ سنج

بران‌سان که از پیش خوردی برنج

پس از من بدشمن رسد تاج و گنج

مرا خاک سود آید و درد و رنج

یکایک بگوید ندارد به رنج

نخواهد بدین پاسخ از شاه گنج

وگر نیست این تا نباشم به رنج

برین گونه نپراگند نیز گنج

بیفزایدش گنج و کاهدش رنج

تو شو کینهٔ این دو گوهر بسنج

نباید که مردم فروشی به گنج

که برکس نماند سرای سپنج

نباید که بر هیچ درویش رنج

رسد گر بر آنکس بود نام و گنج

چو خواهی که آزاد باشی ز رنج

بی‌آزار و بی‌رنج آگنده گنج

نمایم شما را کنون راه پنج

که سودش فزون آید از تاج و گنج

بود زندگانیش با درد و رنج

نگردد کهن در سرای سپنج

ازان پس که بسیار بردیم رنج

به رنج اندرون گرد کردیم گنج

نگر تا نباشی نگهبان گنج

که مردم ز دینار یازد به رنج

خداوند گوپال و شمشیر و گنج

خداوند آسانی و درد و رنج

همی برد سالار زان شهر رنج

بپردخت بسیار با رنج گنج

چه سازی همی زین سرای سپنج

چه نازی به نام و چه نازی به گنج

نگر تا نسازی ز بازوی گنج

که بر تو سرآید سرای سپنج