بگفتند: ای میر گوهر بسنج

که ما را سزد گنج ها پای رنج

بدید اندر آن بوستان نغمه سنج

بسی مرغ وارسته از بیم و رنج

ببستیم چون مردم ترک و زنج

زنان و را دست دادیم رنج

ببردم بسی اندرین نامه رنج

نه از بهر نام و زر و مال و گنج

زلشگر بدادش هزاری سه پنج

اباکوس و باطبل و شپور و سنج

بیا سود دربصره چندی زرنج

یکی گشته از غم برش مارو گنج

سپاهش فزون گشت و نیروی و گنج

فتادند زو بد سگالان به رنج

بگیر ای در فقیری برده بس رنج

بنه این گنج دولت بر سر گنج

تو ماندی بی خدا ای خفته بر گنج

که بر گنج از گدائی میبری رنج

اگر چه برد در این سیر بس رنج

بهر ویرانه پنهان کرد صد گنج

چو یک سال بردم درین کار رنج

به پایان شد این نامبردار گنج

فزون بود سالش زهشتاد و پنج

که بر جای عم یافت او تاج و گنج

بر شه فرستاد دینار و گنج

همان داد کشور به شاپور پنج

چه خرم بد آن روز بی درد و رنج

که آکنده بودی زمینت به گنج

که جز کشتن و بستن و درد رنج

گرفتن هم از کهتران مال و گنج

که پایان شد این نامبردار گنج

به یک ماه بردم درین کار رنج

ای زلف تو چون مار و رخ خوب تو چون گنج

بی مار تو بیمارم و بی گنج تو در رنج

از سیلی عشق تو، رخم گشته چو نارنج

دین و دل و عقل و خرد و هوش مرا سنج

بسکه از بخت خویش مایوسم

جاودان اندرین سرای سپنج

روز تا شب بسان نرادان

با غم دل همی زنم شش و پنج

استخوانیست پیکرم بی گوشت

[...]

مهلب ابن ابی صفره میرزادی را

شنیده ام که زبونی رسید از قولنج

برای داوری این درد ریخت زر چندان

که گشت جمله تهی خانمان و کیسه و گنج

بپخت فرنیش از شیر گاو و قند و برنج

[...]

نایب السلطنه فارغ شود از زحمت و رنج

بسپارد به خداوند جهان دولت و گنج