نگه کرد یک تن به آواز گفت

که صندوق را چیست اندر نهفت

بدو ماند شاه جهان درشگفت

ازان کودک اندیشه‌ها برگرفت

سر و چشم و رویش ببوسید و گفت

که چونین شگفتی نشاید نهفت

بگفت آنک با او شهنشاه گفت

همه رازها برگشاد از نهفت

فرستاده را چیز بخشید و گفت

کزین هرچ گفتم نباید نهفت

دوان اورمزد از میانه برفت

به پیش جهاندار چون باد تفت

نترسید کودک به آواز گفت

که نام نژادم نباید نهفت

فروماند زان کار گیتی شگفت

بخندید و اندیشه اندر گرفت

جهاندار چون گشت با داد جفت

زمانه پی او نیارد نهفت

سرانجام با خاک باشیم جفت

دو رخ را به چادر بباید نهفت

روانی کجا با خرد بود جفت

ستاره همی بارد از چرخ گفت

بالتوینه در ببد روز هفت

ز روم اندر آمد به اهواز رفت

چو شد پل تمام او ز ششتر برفت

سوی خان خود روی بنهاد تفت

دل شاه کز مهر دوری گرفت

اگر بازگردد نباشد شگفت

شد آن تاجور شاه با خاک جفت

ز خرم جهان دخمه بودش نهفت

جهان را به فرزند بسپرد و گفت

که با مهتران آفرین باد جفت

بیامد زمین را به مژگان برفت

سخن هرچ بشنید با شاه گفت

شنیده بران سرو سیمین بگفت

که خورشید ناهید را گشت جفت

چو شمع از در دژ بیفروخت گفت

که گشتیم با بخت بیدار جفت

ز دو دست او دور کردی دو کفت

جهان ماند از کار او در شگفت