که گیتی نماند همی بر کسی

نباید بدو شاد بودن بسی

بگشتیم گرد دژ ایدر بسی

ندیدیم جز کینه درمان کسی

پس از مرگ نفرین بود بر کسی

کز او نام زشتی بماند بسی

ممان زنده ز ایشان به گیتی کسی

که نزد تو آید از ایشان بسی

نه از تخمهٔ ویسه ماند کسی

که اندر سرش مغز باشد بسی

زده بر در خیمهٔ هر کسی

که نزدیک او آب بودش بسی

همین چرخ گردنده با هر کسی

تواند جفا گستریدن بسی

تن خویش را بد نخواهد کسی

چو خواهد زمانش نباشد بسی

بفرمود تا مهتران هر کسی

به آب اندر آرند کشتی بسی

همی گفت هر گونه‌ای هر کسی

بدانگه که گفتارها شد بسی

بکوشیدم و رنج بردم بسی

ندیدم که ایدر بماند کسی

به پدرود کردن رخ هر کسی

ببوسید با آب مژگان بسی

بر این ریگ برنگذرد هر کسی

مگر فره و برز دارد بسی

بجوییم کار گذشته بسی

کز این پس نبینند ما را کسی

که چونین شگفتی نبیند کسی

وگر در زمانه بماند بسی

گنهکار باشد به یزدان کسی

که اندرز شاهان ندارد بسی

بر چهرۀ خوبت آفرین کرده کسی

کس با تو شود ازین جهان دسترسی

گر میزنم از آتش عشقت نفسی

تا سوخته در جهان نمانند بسی

از کبر مدار هیچ در دل هوسی

کز کبر به جایی نرسیدست کسی

چون زلف بتان شکستگی عادت کن

تا صید کنی هزار دل در نفسی

ای در سر هر کس از خیالت هوسی

بی یاد تو برنیاید از من نفسی

مفروش مرا بهیچ و آزاد مکن

من خواجه یکی دارم و تو بنده بسی

نجوید نبرد مرا آن کسی

که خواهد بدش زندگانی بسی