سجده آمد کندن خشت لزب

موجب قربی که واسجد واقترب

چون ابوبکر از محمد برد بو

گفت هذا لیس وجه کاذب

چشم بسته خفته بیند صد طرب

چون گشاید آن نبیند ای عجب

ای خجسته رنج و بیماری و تب

ای مبارک درد و بیداری شب

گفت ای شه با چنین عقل و ادب

این چه شیدست این چه فعلست ای عجب

این جهان بازی‌گهست و مرگ شب

باز گردی کیسه خالی پر تعب

کز چنان رویی چنین قهر ای عجب

هر کسی مشغول گشته در سبب

مر وزیری را کند شه محتسب

شه عدو او بود نبود محب

می‌دوی این سو و آن سو خشک‌لب

کاروان شد دور و نزدیکست شب

گفت والله نیست یا وجه العرب

در همه ملکم وجوه قوت شب

پیش بینایان کنی ترک ادب

نار شهوت را از آن گشتی حطب

بنگر آن سالوس روز و فسق شب

روز همچون مصطفی شب بولهب

ور حقیقت بود آن دید عجب

چون مقیم چشم نامد روز و شب

گفت نحوی زید عمروا قد ضرب

گفت چونش کرد بی جرمی ادب

قاصدی دانا ز دیوان ادب

سوی هندوستان روان کرد از طلب

چون بسی دید اندر آن غربت تعب

عاجز آمد آخر الامر از طلب

از نزاع ترک و رومی و عرب

حل نشد اشکال انگور و عنب

ور سگی آید غریبی روز و شب

آن سگانش می‌کنند آن دم ادب

همچو یوسف کش ز تقدیر عجب

نرتع و نلعب ببرد از ظل اَب

این چنین دندان‌کنان تا نیمشب

جانشان از ناف می‌آمد به لب